Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Καληνύχτα

....ήθελα να σε καληνυχτήσω, για αυτό σου γράφω αυτό, να σου πω πως σ΄αγαπώ αλλά θέλω να πάψω να σ΄αγαπώ. Να θυμάσε πως η αγάπη μου για εσένα θα κοιμάται και θα ξυπνά, θα πετάει στα σύννεφα και θα τραγουδά τα βράδια, χωρίς παρέα, δεν θέλει παρέα. Και εκείνο το κοματι της καρδιάς μου που είχε το όνομα σου θα μείνει άδειο, θα το κρατήσω άδειο για να σου θημίζω πως ήτανε δικο σου!    λοιπόν καληνύχτα και ελπίζω να πάψω να σ΄αγαπώ !                     


Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Πόσα στοιχίζει ?


«η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη» - αυτό το έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές, και κάπου ίσως να κρύβει και κάποια αλήθεια. Μερικές φορές όμως η ανθρώπινη ζωή έχει τιμή. Σκεφτείτε τις ασφάλειες ή την εμπορία οργάνων. Πως καθορίζεται αυτή η «τιμή» και  αν αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ?
45 εκατομμύρια ευρώ!
Για να φτάσουν στον αριθμό αυτό, οι ειδικοί στις ιταλικές ασφαλιστικές εταιρείες έχουν λάβει υπόψη πολλά στοιχεία. Για παράδειγμα, ένα γυναικείο ωάριο κοστίζει 7000 ευρώ, οι γυναίκες ηλικίας 18 έως 25 ετών μπορούν να δωρίζουν / δίνουν ωάρια μέχρι και τέσσερις φορές ετησίως  = 224 000 . Ακόμη το μητρικό γάλα μπορεί να πωληθεί, αν μια λεχώνα το πωλήσει μπορεί να πάρει μέχρι και 15 000 €. Οι ασφαλιστές έχουν καταφέρει να καθορίσουν και τις «τιμές » για διάφορα ανθρώπινα όργανα: πνεύμονας  - 116 χιλιάδες, νεφρός – 92 χιλιάδες, καρδία – 57 χιλιάδες .

3 εκατομμύρια ευρώ!
Για ποιο ποσό εκτιμούν οι άνθρωποι την ανθρώπινη ζωή? Την τιμή μιας «μέσης στατιστικά» ζωής προσπαθούν να καθορίσουν οι ασφαλιστές με την βοήθεια ενός τρικ. Παραθέτουν την εξής ερώτηση: «Φανταστείτε ότι εργάζεστε σε ένα εργοτάξιο με ακόμη 10 000 εργάτες, ένας από τους οποίους θα πεθάνει σήμερα. Πόσα λεφτά είστε διατεθειμένοι να δώσετε για να μειώσετε τον κίνδυνο?». Αν ο κάθε ερωτούμενος είναι έτοιμος να δώσει, κατά μέσω όρο 300 ευρώ για ένα συμβολικό δέκα-χίλιαρο από ανθρώπινες ζωές (περιλαμβανομένης και της δικής του), αυτό σημαίνει πως ένας «ολόκληρος» άνθρωπος θα στοίχιζε 3 εκατομμύρια ευρώ.
Η τιμή των πλουσίων.
Στην περίπτωση δολοφονίας, ο ένοχος πρέπει να πληρώσει την ταφή και να αναλάβει τις οικονομικές υποχρεώσεις του θύματος – για παράδειγμα ανατροφή τέκνων. Άρα τα χαμένα έσοδα και οι «χαμένες χρήσεις» που θα είχε το θύμα έχουν σημασία για το δικαστήριο. Ναι, είναι φρικτά ανήθικο, ότι οι πλούσιοι εκτιμούνται πιο-ακριβά από τους φτωχούς. Με τα δεδομένα αυτά ένας 35-χρόνος ιατρός με ετήσιο εισόδημα 76.000 ευρώ  «αξίζει» 2.27 εκατομμύρια ευρώ , όσο τρεις 43-χρόνες νοσοκόμες, ή όσο 80 ινδοί, με μέσο ετήσιο εισόδημα 950 ευρώ ετησίως.

Χαμένα χρόνια.
Η Γερμανική υπηρεσία για το Περιβάλλον εισήγαγε την έννοια «χαμένα χρόνια». Αν κάποιος που έχει εισπνεύσει επικίνδυνα αέρια, αρρωστήσει από άσθμα ή πεθάνει νωρίς, σύμφωνα με την υπηρεσία του αναλογούν 50.000 ευρώ για κάθε «χαμένη» χρονιά. Οι υπολογισμοί για «ολόκληρη ζωή» δίνουν ένα μέσω άθροισμα στο 1 εκατομμύριο ευρώ. 
Η τιμή του ανθρώπινου σώματος.
Κάποιος άνθρωπος, που χάνει κάποιο όργανο σε ατύχημα, έχει το δικαίωμα αποζημίωσης. Το μέγεθος αυτής της αποζημίωσης εξαρτάται από παρόμοιες περιπτώσεις που αποζημιώθηκαν στο παρελθόν, από την ιατρική εμπειρία και από την απόφαση του δικαστηρίου. Μελετητές από την Αυστρία παρέλαβαν 5 000 δικαστικές αποφάσεις για αποζημιώσεις, από Γερμανικά και Αυστριακά δικαστήρια, και κατάφεραν να καθορίσουν την «μέση τιμή» των ανθρωπίνων σωματικών μελών. Αν αθροιστούν οι δικοί τους υπολογισμοί, η μέση τιμή για ένα άνθρωπο έιναι ακριβώς 1 709 683 ευρώ.
1 ανθρώπινη ζωή = 12 φώτα τροχαίας
1.2 εκατομμύρια ευρώ: τόσα «κοστίζει» μια ανθρώπινη ζωή, αυτό είναι το ποσό που θα κέρδιζε στα παραγωγικά χρόνια εργασίας του ένας άνθρωπος. Συμπερασματικά, αξίζει να τοποθετηθούν δέκα νέα φώτα τροχαίας από 120 000 ευρώ το καθένα, αν μ αυτό το τρόπο αποφευχθεί ένα θανατηφόρο δυστύχημα. 10 x 120 000 = 1.2 εκατομμύρια.

Τα όργανα μας – κάτω από 1 εκατομμύριο ευρώ
14 Μολδαβοί «κέρδισαν» από 3 000 ευρώ, πωλώντας ένα από τους δύο τους νεφρούς, όπως πληροφορούμαστε  από την αναφορά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το 2003. οι τιμές στο εμπόριο οργάνων κυμαίνονται αισθητά, όμως ένα είναι ξεκάθαρο, αφού δεν υπάρχουν αρκετοί δότες οργάνων, πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στην μαύρη αγορά, όπου τους περιμένουν παράνομοι οργανισμοί και trafficking. Αν κάποιος απεγνωσμένος άνθρωπος αποφασίσει να πωλήσει όλα του τα όργανα στην μαύρη αγορά, η «τιμή» σίγουρα θα παραμείνει κάτω από 1 εκατομμύριο ευρώ.

Παιδί για 800 ευρώ
Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν καταχωρήσει 21 400 θύματα εμπορίας κατά το 2006. 80% των οποίων είχε οδηγηθεί στην αναγκαστική πορνεία. Η Διεθνής αμνηστία, υπολογίζει πως τα θύματα ανέρχονται σε 500 000. και σε αυτή την φρικτή «επιχείρηση» είναι δύσκολο να καθοριστεί η ακριβής «τιμή» ενός ανθρώπου. Στο Πακιστάν για παράδειγμα, μπορείς να αγοράσεις ένα παιδί με 800 ευρώ. Μερικές φορές οι «έμποροι ανθρώπων» πωλούν τα κοριτσάκια για μερικές χιλιάδες ευρώ.

Όσο πιο παλιά, τόσο πιο φτηνά
Ο Ιησούς είχε πωληθεί μόνο για 30 αργύρια. Περίπου 2 000 σεστέροι (νομίσματα) κόστιζε ένας σκλάβος κατά την πρώτη μ.Χ. χιλιετία. Αυτό αντιστοιχούσε με το τον μισθό ενός πολεμιστή για δύο χρόνια, και σήμερα θα αντιστοιχούσε σε 48 000 ευρώ περίπου. Στο πέρασμα των αιώνων η τιμή των σκλάβων ποικίλει σημαντικά.
Κοστίζουμε πιο λίγο από 10 ευρώ…
Από τα ΜΜΕ διαρκώς μαθαίνουμε ότι, άνθρωποι χάνουν την ζωή τους σε ληστείες, διαρρήξεις, κλοπές για μερικές δεκάδες ευρώ ή δολάρια. Επιστήμονες έχουν κάνει ένα κυνικό υπολογισμό για το «κόστος» των υλικών από τα οποία αποτελείται ο ανθρώπινος οργανισμός: νερό, πρωτείνες, λίπος, υδατάνθρακες, μεταλλικά στοιχεία.
Αποδεικνύεται πως η «δεδομένη τιμή» για το ανθρώπινο σώμα είναι όντως κάτω από 10 ευρώ.
Όχι, δεν υπάρχει «τιμή» !  
Κάπου μεταξύ των 10 ευρώ και των 45 εκατομμυρίων, είναι οφθαλμοφανές πως η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να πάρει μια «τιμή». Γεγονός είναι όμως πως ανάλογα με την ιστορική στιγμή και την ηλικία, η ανθρώπινη ζωή κάποτε είναι πού φτηνή. Οι απάνθρωπες στατιστικές και οι ασφαλιστές λένε, ότι με την ηλικία οι άνθρωποι και τα αυτοκίνητα χάνουν από την αξία τους, ενώ το κρασί και το ουίσκι κερδίζουν. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι εξοντώθηκαν σε στρατόπεδα  και πέθαναν σε μάχες, ενώ στις τελευταίες ειρηνικές δεκαετίες στην Ευρώπη η ανθρώπινη ζωή εκτιμάτε πιο – πολύ. Μακάρι στο σύντομο μέλλον να καταφέρουμε να συμβεί αυτό παντού στον πλανήτη.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Swim freely

Lately every time I finish (aka ejaculate), alone-with company or with more company I catch my self thinking. What would this little fishes looked like as humans! What’s the equivalent for maternity clock for men? If there is such a think, because I don’t thing the father role was ever meant to exist in nature. Does the daddy dog stay along enough after the shagging? Nop, he just disappears after the fucking is over, well same goes for the Homo sapiens males.
Then what is this weird feeling I get? Well when you are a kid you have everything right, play all day, eat, sleep, the end! As you grow older society just fucks your priorities. The play is called job-work-carrier, the eat becomes a quicky at McDonalds and the sleep is 5 hours per day, or 6 in a good night lately. Pictures of beautiful people, with beautiful partners, beautiful houses, beautiful kids and dogs. Did I mention that the dogs are beautiful as well? Mostly Labradors or at the worst case a golden retriever.
Then the you starts to process all that information that society was shoving down your throat the last 30 years of your existence. You start questioning your life! When will I get the beautiful partner, house, kids and even the dog? You can’t say no, if you say your are fucked, the same society will cast you out of the play….well you cant say yes either because all those things are not you. Then if the answer is no why do those little fishes always remind me that they have the potential to be little humans? Major brain wave – for those fishes to become humans we need little eggs as well, and thus we go back to the beautiful partner we mentioned earlier (the one I don’t have by choice). Why do all of us have to leave their genetic mark on the planet? What happens to people that didn’t? What was different in their life than the people that did….did they live less, or were they unhappy?
And on the other side of the wall the question appears, if I was a little fishy would I like me to be the fish-dad? Guess not! Well am a good friend, an ok brother, a bearable lover but not father material. Don’t get me wrong I like kids, they are fun to be around, but how can you have one of your own? You know you can’t return it back to the factory if you don’t like it, there is no guaranty and you don’t get your money back.
THEN WHAT’S THAT LITTLE VOICE ALL ABOUT?
Are we actually programmed by nature to get to the father stage and am just ignoring it?
Well am not ready to answer at any of my questions yet, so I just hope my little fishys will continue to swim freely.





(If you actually read this then you have a lot of free time).

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

να μου κάνει πα πα πα


Κάποτε περιμέναμε για κάτι...το μικρό διάλειμμα των 15 λεπτών στο δημοτικό, τον Αϊ Βασίλη με τα δώρα που ξέραμε ποιος τα πλήρωνε, την τελική γιορτή για να σηματοδότηση το καλοκαίρι, κάποτε κάτι περιμέναμε.
Περιμέναμε να μεγαλώσουμε, τι ακριβώς νομίζαμε ότι θα μας περίμενε μετά το μεγάλωμα? Ο κόσμος των ονείρων μας η ο κόσμος που θα φτιάχναμε με τα όνειρα μας.
Τελικά ίσως το καλύτερο κατοικίδιο να είναι το παπάκι, να μου κάνει πα, να μου κάνει πα πα πα. Ίσως και ένα κουνελάκι να μου κουνάει τα αυτιά.
Και δεν μου καίγεται καρφί αν μεγάλωσα, δεν μου αρέσει ο κόσμος των μεγάλων....ίσως να ξανάρθει όταν θα χω πια χαθεί και θα με έχουν θάψει και θα έχω μαραθεί.
Κι ας μην σου καίγεται καρφί κι ας συνήθισες και εσύ.

                            μια ψυχή απόκοσμη που έπρεπε να αποδράσει
 
Θυμόμαστε μεγάλους ανθρώπους σαν το Νικόλα, ο μοναδικός που κατάφερε να αποδράσει από ένα ψεύτικο κόσμο πριν τον καταπιεί, μια ψυχή απόκοσμη που δεν ανήκε εδώ στα γήινα. Σε όσους έκαναν καριέρα και δίσκους πατώντας στη δουλειά του να τους θυμίσω πως ο Νικόλας αν και Άσιμος έγινε Διάσημος και Αθάνατος!


Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Παράφυση έρωτας


Σε ερωτεύτηκα χωρίς να το ζητήσω, σ΄αγάπησα χωρίς να το ζητήσω και μετά...χωρίσαμε χωρίς να το ζητήσω και πάλι. Για αυτό και εγώ την επόμενη φορά θα το ζητήσω, θα ζητήσω να μην πληγωθώ.

Σαν παιδία, βλέπουν μακριά και απορούν ο ήλιος που κρύβεται μετά τη δύση του, από που έρχονται τα μωρά και τι θα γίνει όταν μεγαλώσουν. Απορούν πως είναι το φιλί, πως αγαπάνε οι μεγάλοι και τι γίνεται τα βράδια με κλειστό το φως. Εμείς ακόμη σαν παιδία τις ίδιες απορίες κουβαλάμε, ακόμη δεν μεταφράσαμε το φιλί ούτε μάθαμε να αγαπάμε, και όταν το φως κλείνει τότε μονάχα σε νοιώθω.

Μεγαλώσαμε, αγαπήσαμε, μάθαμε να φιλάμε και ακόμη δεν σε έμαθα, ακόμη δεν με έμαθες. Το χω παράπονο, όπως εσύ έτσι και ΄γω, όπως καθένας μας δεν αγαπάμε το ίδιο. Πάντα κάποιος πιότερο θα αγαπάει απ΄τους δυο μας, πότε θα γίνει το ίδιο να αγαπάμε και οι δυο;
Ερωτευόμαστε τρελά, κλαιμε κρυφά, αγαπάμε γλυκά, θυμώνουμε, προδωνομαστε, κάνουμε όνειρα τις νύχτες όταν πιούμε...μαζί να κοιμηθούμε. Εκείνο το πρώτο φιλί, το πρώτο άγγιγμα, εκείνο το πρώτο βράδυ που τολμάμε να νοιώσουμε ο ένας τον άλλο.

Μπορεί να το κάνει ένα κορίτσι με ένα άλλο κορίτσι, ένα αγόρι με ένα άλλο αγόρι, και μπορεί να το κάνει και ένα κορίτσι με ένα αγόρι. Από το στόμα ενός 7-χρόνου κοριτσιού όταν ρωτήθηκε τι είναι το σεξ. Τόσο αποστομωτικό, αφοπλιστικότατο! Και να που τα παιδιά ξέρουν πως είναι να αγαπάς, ναι ξέρουν και τι γίνεται μετά την αγάπη, τι είναι ο έρωτας και το σεξ! Εμείς όμως ακόμη προσπαθούμε! Που χάσαμε το δρόμο;
Σε έρωτες και αγάπες μεσολαβήσαμε, αλλά τι κρατήσαμε;

Ένα κορίτσι με ένα άλλο κορίτσι, η λέξη λεσβία της ήταν άγνωστη, οι λέξεις παράφυση και έρωτας, ακόμη και ο συνδυασμός των δυο μαζί.
Ένα αγόρι με ένα άλλο αγόρι! Τόσο απλά, τόσο όμορφα, τόσο ανθρώπινα!

Αυτό είναι η αγάπη! Η αποδοχή, η ελευθέρια να είσαι αυτός που είσαι σε ένα κόσμο που ζητά από΄ σένα να είσαι κάτι άλλο. Μακάρι η 7-χρονη αυτή καρδιά να μην δηλητηριαστεί ποτέ με λέξεις και ιδέες του κόσμου στην προσπάθεια να την κάνουν όπως πρέπει να΄ναι! Λέξεις όπως λεσβία, ομοφυλόφιλος, παράφυση μακάρι να μην μπουν ποτέ στο λεξιλόγιο της.

Και τότε, όταν  μεγαλώσει και όταν η καρδιά της ακόμη θα χτυπά στα 7, θα γνωρίσει αυτό το αγόρι...αυτό το κορίτσι....αυτό τον άνθρωπο που θα κάνει την καρδιά της να σκιρτήσει για πρώτη φορά. Και τότε δεν θα μεσολαβήσει σε έρωτες και αγάπες. Τότε απλά θα ερωτευτεί και θα αγαπήσει σαν μικρό παιδί!
Στην Άντρια μου. 
                               εγώ και η Άντρια μου πέρσι το καλοκαίρι

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Εδώ ΠολυΤαμείο, εδώ ΠολυΤαμείο !

 
Σας μιλά ο αυτόματος τηλεφωνητής του Προεδρικού Μεγάρου, παρακαλώ:
Για Πελατειακές σχέσεις με το Κόμμα  ...................................................πιέστε 1
Για ρουσφέτι στη Δημόσια Υπηρεσία ......................................................πιέστε 2
Για επιπρόσθετα επιδόματα ένδυσης / υπόδησης / φραπέ-cappuccino.....πιέστε 3
Για ψήφο εμπιστοσύνης στο ¨Και τώρα, και πάντα¨................................ πιέστε 4
Αν νομίζεται ότι ζείτε πριν την ΠΕΡΕΣΤΡΟΙΚΑ .....................................πιέστε 5

38 χρόνια μετά το πολυτεχνείο παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ!



Σαν 38χρονη γεροντοκόρη που περιμένει γαμπρό με συνοικέσιο, μετά την μεταπολίτευση της τάξανε δημοκρατία, της τάξανε σοσιαλισμό και ακόμη οδεύει στον καπιταλισμό! Τον γέρο λαδά της γειτονιάς θα παντρευτεί, για να της φαει την προίκα, με προξενιό που θα της κανονίσει η θεία από την Γερμανία με μακρινούς συγγενείς από την Γαλλία καλεσμένους

.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Μια πάπια μα ποια πάπια, Μια πάπια τρομερή!


Ο Άλφρεντ λοιπόν, ο Παπ(ι)α-δοπουλάκης ήταν μια χαρούμενη και δαιμόνια πάπια. Παπιαδόπουλο όμως δεν μπορείς να τον πεις, επειδή έτσι έλεγα τον πατέρα του τον γέρο πάπια που διοικούσε παλιά τη λίμνη, πριν πάρουν την εξουσία τα βατράχια. Ο γέρο πάπιας κληροδότησε στον Άλφρεντ την βαριά ευθύνη να σώσει τη λίμνη από τα κόκκινα βατράχια.

Ο Άλφρεντ σαν δαιμόνια και έξυπνη πάπια που ήταν, ήταν πεπεισμένος πως τα κόκκινα βατράχια (είδος υπό εξαφάνιση, αφού μόνο τα πράσινα έχουν απομείνει στον κόσμο) είχαν σκοπό να βάλουν φωτιά στη λίμνη.

Κάλεσε τότε τον καλό του φίλο, τον Αβέρωφ τον Ασβό, να τον βοηθήσει. Ο Ασβός δεν κατοικούσε στη λίμνη αλλά που και που κατέβαινε να βοηθήσει. Είχε και αυτός ανεπτυγμένο το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, κληροδότημα από τον πατέρα του επίσης! (BOING)
Η μοίρα λοιπόν της λίμνης βρισκόταν στα χέρια τους! Και εξελικτικά να το δεις η σειρά πάει κάπως έτσι, αμφίβια, πτηνά, θηλαστικά. Άρα ήταν ¨εκ φύσεως ανώτεροι¨.   

Και ξεκίνησε τότε η μεγάλη αντιπαράθεση. Τα βατράχια κάτω από τον μεγάλο Κυπρίνο, τον κόκκινο φρύνο, συσπειρώνονταν και οργανώνονταν ολονυχτίς. Να σας θυμίσω επειδή τα βατράχια πάντοτε χαρακτηρίζονταν από μια μανία καταδίωξης, ήταν πανέτοιμα και αυτή τη φορά!

Ο Άλφρεντ φυσικά χρησιμοποίησα όλες τις τεχνικές μιας ¨πάπιας¨. Καλά διδαγμένος από τον πατέρα του γνώριζε την τέχνη της τρομοκρατίας και της προπαγάνδας. Αγαπούσε πολύ το φακό, όπου φακός εκεί και ο Άλφρεντ  να σπέρνει τον πανικό με τρελές δηλώσεις....¨τα βατράχια θα βάλουν φωτιά στη λίμνη¨, ¨πέφτει πέφτει ο ουρανός τρέξτε να σωθείτε¨  (αυτό είναι από άλλο παραμύθι αλλά μου αρέσει πολύ).

Αλλά φαίνεται να ξεχνούσε πως και τα βατράχια κατοικούσαν εκεί, άρα γιατί να κάψουν το σπίτι τους? Πόσο αυτοκαταστροφικά ήταν για να κάψουν και τη δική τους λίμνη! Γιατί η λίμνη ήταν και δική τους.

Συμπερασματικά η βιοποικιλότητα είναι ακόμη ένας μύθος!  Τα διάφορα ζωικά είδη δεν μπορούν και δεν πρέπει να αναμειγνύονται. Έτσι λοιπόν και οι μπλε άνθρωποι πρέπει να μένουν μακριά από τους κόκκινους , και αυτοί με τη σειρά τους μακριά από τους πράσινους ανθρώπους!
Και αν κάποτε βρεθούν στην ίδια λίμνη τότε ας της βάλουν φωτιά!
(Υ.Γ. το έχουν ήδη κάνει, ονομάζεται πραξικόπημα/ εισβολή).


Για όλους τους φίλους που είναι γεννημένοι εκεί γύρω στη δεκαετία του 80 παραθέτω αυτό το link    
http://en.wikipedia.org/wiki/Alfred_Jodocus_Kwak
 

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Silent night....crystal night!

73 χρόνια πριν, στις 9 Νοέμβριου 1938 το αντισημιτικό μένος των ναζί έλαβε εκτεταμένες διαστάσεις για πρώτη φορά . Μετά από 5 αδολφικά χρόνια στην εξουσία το αντίεβραϊκό κλίμα είχε αρχίσει ήδη να καλλιεργείται. Στην πόλη της Νυρεμβέργης το 1935 θεσπίστηκαν μια σειρά νόμων, οι οποίοι υποβίβαζαν τους Εβραίους σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αλλά όλα απείχαν ακόμα αρκετά από τις θηριωδίες που θα επακολουθούσαν.
Η προειδοποιητική βολή δόθηκε το 1938. Αφορμή στάθηκε η δολοφονία ενός γερμανού διπλωμάτη στο Παρίσι από τον Χέρσελ Γκρίνσπαν, ένα εβραίο πολωνικής καταγωγής.
Δυο ημέρες αργότερα ένα κύμα αντισημιτικών πογκρόμ λεηλατεί χιλιάδες εβραϊκά καταστήματα και συναγωγές και λιντσάρει εκατοντάδες Εβραίους. Η νύχτα αυτή πέρασε στην ιστορία ως ‘’η Νύχτα των κρυστάλλων’’ από τα θραύσματα των εκατοντάδων κατεστραμμένων εβραϊκών καταστημάτων.
Η Νύχτα των κρυστάλλων σηματοδοτεί την απαρχή του μεγαλύτερου εγκλήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας, αυτό του ολοκαυτώματος…
Και  88* χρόνια μετά από αυτό, οι ένθερμοι υποστηρικτές χρωματισμένων και ακραίων απόψεων ακόμη πιστεύουν και διαιωνίζουν τις φυλετικές, ταξικές, πολιτικές, θρησκευτικές και άλλες διαφορές ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος.
Σε μια εποχή που ο κόσμος αλλάζει συθέμελα, το τελευταίο που ίσως καταφέρει να επιβιώσει είναι το δικό μας ματαιόδοξο ανθρώπινο είδος, αν το αφήσουμε! για να το καταφέρουμε όμως αυτό θα πρέπει να κατανοήσουμε την πανανθρώπινη ιστορία που μας ενώνει και να ακολουθήσουμε τις προσταγές της .
Το να είσαι ή το να παραμείνεις άνθρωπος δεν είναι δύσκολο, φτάνει να μην πιστεύεις σε ένα θεό που σου ζητά να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς για αυτόν, να μην ακολουθείς ένα δόγμα που αυτοαποκαλείται σαν ανώτερο όλων των άλλων, να μην ακολουθείς ένα πολιτικό σύστημα που στην κορυφή του βρίσκεται μόνο ένας και να μην μιλάς μια γλώσσα που θεωρεί όλες τις άλλες κατώτερες !
Πίστευε σε ένα θεό που είναι ανθρώπινος, ακολούθα ένα ανθρωπιστικό δόγμα, και μίλα μια γλώσσα που απευθύνεται σε ανθρώπους!
Γιατί το να είσαι άνθρωπος είναι το ανώτερο όλων των αγαθών !


*ο αριθμός 88 χρησιμοποιείται σαν ένα από τα νέα σύμβολα των νέο-ναζί, αφού το όγδοο γράμμα του γερμανικού αλφαβήτου είναι το H, έτσι με το 88 γίνεται συμβολική αναφορά στον χαιρετισμό Heil Hitler.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

UTOPIA BAY


Ο υπουργός  Άμυνας σε αμερικανική φρεγάτα στη Λεμεσό (NATO CIA Προδοσία οεοοο ?),
Ο πρόεδρος να κρύβεται πίσω από τον Shimon Peres για να αντεπεξέλθει στις Τουρκικές απειλές (viva viva Palestina οεοοο ?).
Και όλα αυτά στην παρουσία μιας Αριστερής κυβέρνησης! Κάποιος να τους υημήσει πως η δικιά μου αριστερά δεν είναι έτσι !
Πόσο εύκολα αλλάζουν οι εποχές !
Πόσο εύκολα αλλάζουν οι συνειδήσεις !  


Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Ο Ναπολέοντας, ο Σνόουμπολ και τα άλλα γουρούνια


Η ιστορία του Ναπολέοντα και του Σνόουμπολ ποτέ δεν υπήρξε τόσο επίκαιρη όσο αυτούς τους τελευταίους μήνες. Ποτέ δεν είχα δει πόσο ζωντανό ήταν το χρώμα της προπαγάνδας στην μικρή μας χώρα όσο αυτούς τους τελευταίους μήνες. Μια έκρηξη, δύο γουρούνια και μια ακυβέρνητη φάρμα από ζώα, πόσο απέχει η μικρή μας χώρα από αυτό που περιγράφει με μαεστρία ο Όργουελ ?  

Μεγαλωμένος σε ένα πολωμένο πολιτικά αστικό περιβάλλον δεν έχεις και πολλές ευκαιρίες να αντιληφθείς την πολιτική πραγματικότητα και τις σκοπιμότητες που εξελίσσονται γύρω σου, σαν να οδηγάς στην ομίχλη και να μην μπορείς να διακρίνεις τι υπάρχει στα δέκα μέτρα μακριά, οδηγώντας με τυφλή πίστη.

Και ξαφνικά ένα πρωί του Ιουλίου μια έκρηξη διώχνει την ομίχλη μακριά, αντιλαμβάνεσαι πως η φάρμα στην οποία κατοικείς είναι ακυβέρνητη, και πως η προπαγάνδα έρχεται σε πολλά χρώματα.

Μερικές ημέρες αργότερα, ο Ναπολέοντας πρέπει να υπερασπισθεί τη θέση του, να κατοχυρώσει την εξουσία που κατέχει, και ξεκινά τότε να σπέρνει τα πραξικοπηματικά σενάρια. Να αποπροσανατολίζει τα άλλα ζώα θυμίζοντας τους τι έγινε 37 χρόνια πριν, αγνοώντας επιδεικτικά και μειώνοντας τη σοβαρότητα του γεγονότος που έπληξε τη χώρα αφήνοντας 13 νεκρούς μια εβδομάδα νωρίτερα.

Τα άλλα γουρούνια που διεκδικούσαν την εξουσία βρήκαν το άνοιγμα που έψαχναν και ξεκίνησαν να βάλλουν ασταμάτητα..... ξαφνικά ο ανθρώπινος πόνος έγινε το κυρίως μέλημα τους.

Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στην πιο σουρεαλιστική νύχτα του φετινού καλοκαιριού. Μέσα από τις πύλες του προεδρικού η κόκκινη προπαγάνδα του Ναπολέοντα οργίαζε, ¨γιορταζόταν¨ η καταδίκη του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής, λες και όσοι ήταν έξω από τις πύλες το είχαν ξεχάσει.

Έξω φυσικά από τις πύλες του προεδρικού κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί το μέγεθος αυτού που συνέβαινε. Ο ανθρώπινος πόνος είχε οδηγήσει εκεί χιλιάδες πολίτες να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν και να εκφράσουν την οργή τους για το σάπιο μας σύστημα. Παράλληλα όμως με αυτούς εμφανίσθηκαν τα άλλα γουρούνια από τη φάρμα , κουβαλώντας μαζί τους την μπλε και την μαύρη προπαγάνδα τους.

Η μαύρη προπαγάνδα ήταν σχεδόν διασκεδαστική, αν δεν σε τρόμαζε, τότε σε διασκέδαζε, μικρά αμούστακα αγοράκια να παρελαύνουν σαν άλλοι αναγεννόμενοι φοίνικες για μιαν ¨Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών¨.

Η μπλε προπαγάνδα φυσικά, όπως πάντα ήταν πιο ύπουλη, πότιζε με μίσος τη βραδιά και πόλωνε ακόμη περισσότερο το κλήμα σε σημείο που μέσα στη όλη παραλογία δικαιολογούσες οποιαδήποτε ακρότητα και αν άκουγες.

Και τότε ξαφνικά η ομίχλη χάθηκε, και εγώ σαν όλα τα ζώα τις φάρμας ήμουν εκεί γιατί θύμωσα, γιατί πόνεσα, γιατί κάτι μέσα μου έσπασε εκείνο το πρωί του Ιούλη. Όμως δεν θα άφηνα κανένα γουρούνι να χρωματίσει το δικό μου πόνο κόκκινο, μπλε ή μαύρο!
Δεν θα άφηνα κανένα γουρούνι να με ταίσει άλλα ψέματα.

Όταν όμως φύγει η ομίχλη τότε ξεκινάς πραγματικά να φοβάσαι για το μετά αυτής της φάρμας, γιατί από γουρούνια χορτάσαμε! Άλλα ζώα δεν υπάρχουν?
                                    ο Ναπολέον και ο Σνόουμπολ

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ


Θα ήθελα να προσθέσω το μικρό αυτό εγχειρίδιο, ούτως ώστε τα επόμενα γουρούνια να γνωρίζουν τη σωστή θέση και λειτουργία βασικών υποστατικών στη φάρμα.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ο κακός ο λύκος: Η μήτρα

ο κακός ο λύκος: Η μήτρα: Κολυμπήσαμε γρήγορα, πιο γρήγορα από τους άλλους. Πιο γρήγορα από τον πρώτο, ήμασταν ο πρώτος...ο γρηγορότερος. Φτάσαμε στο υγρό τοίχω...

Η μήτρα



Κολυμπήσαμε γρήγορα, πιο γρήγορα από τους άλλους. Πιο γρήγορα από τον πρώτο, ήμασταν ο πρώτος...ο γρηγορότερος. Φτάσαμε στο υγρό τοίχωμα του, συναντηθήκαμε και τότε γίναμε ένα. Εννέα ολόκληρους μήνες πριν γεννηθούμε.
Αυτό το λίγο απ΄τη μαμά, αυτό το λίγο απ΄τον μπαμπά, αυτό το λίγο που έγινε ένα, που έγινε πολύ, που μεγάλωσε και έγινε εμείς! Έγινε το εγώ!
Πλεύση και ζεστασιά για εννέα μήνες, ήχοι απόκοσμοι από κάπου έξω, κάπου μακριά. Γνώριμος μονάχα ο παλμός, ρυθμικός να σου θυμίζει πως δεν είσαι μόνος όσο μεγαλώνεις.

Τότε κάτι βίαιο σε έσπρωξε έξω από τον κόσμο σου, κάποιος σε τράβηξε από τη ζεστασιά της μήτρας. Αέρας γέμισε τα πνευμόνια σου για πρώτη φορά....και έκλαψες! Αυτός ήταν ο άλλος κόσμος! Έφτασες!

Φως, το φως το είδες; Και ο ήχος...από παντού, απροσδιόριστος. Πόσο πολύ  θέλεις να επιστρέψεις στη ζεστασιά της μήτρας που σε μεγάλωσε; της μήτρας σου, γιατί δικιά σου ήτανε για εννέα μήνες.

Σαν μεγαλώσεις μόνος κοιμάσαι. Μα κάθε τόσο σαν μόνος νοιώσεις στο κρεβάτι σου, τότε τυλίγεσαι, ενστικτωδώς γυρνάς στην μήτρα. Εμβρυϊκή στάση και εσύ να αιωρείσαι στο σάκο σου, στη ζεστασιά της μάνας. Πως αλλιώς να καταπιείς πως τα πάντα αλλάζουν! Το παράπονο σου ένα ήταν μα ποτέ δεν το ένοιωσες, δεν ήθελες να σε σπρώξουν έξω από τη μήτρα, εκείνος ήταν ο κόσμος σου και θα σου λείπει όσο και αν δεν το θυμάσαι καν!






 


Η γάτα, ο σκύλος και ο βάτραχος



Ακόμη ζω μετά από όσα είπαμε, όσα δεν είπαμε, όσα κάναμε και όσα δεν ήσουν εκεί να δεις να γίνονται. Πόσο γρήγορα αλλάζουν οι άνθρωποι, πόσο αργά ωριμάζουν οι καταστάσεις μέχρι να σου υποδείξουν τι πρέπει να γίνει, και μετά γίνεται. Γίνεται. Έγινε. Όλα περνούν γρήγορα στον αόριστο, αγαπημένος χρόνος, ποτέ σε παρατατικό, ο παρατατικός θα σήμαινε αργήσαμε, περιμέναμε  μέχρι το τέλος. Αλλά εμείς είμαστε ζώα, δεν μάθαμε να περιμένουμε, να αγαπάμε, να δεχόμαστε.

Και μη σκεπάζεται την Αλήθεια με την ψευτιά, ούτε να αποκρύπτετε την Αλήθεια ενώ τη γνωρίζετε. Πόσο δίκαιο είχε ο αλλόθρησκος Αλλάχ στο κοράνιο του, πόσο άνθρωποι είμαστε όλοι τελικά! μακάρι!

Μια φίλη μου είπε πως αυτό θα κρατήσει μέχρι την πρωτοχρονιά, θέτοντας λεει New Years resolutions (στόχους για το νέο έτος ελληνιστή) τα πράγματα θα αλλάξουν. Και απαντώ κάλυψα όλα τα ¨ New Years resolutions ¨ μου τουλάχιστον μέχρι το 2015, τι έμεινε να αλλάξω, να αποβάλω, να επιδιώξω από εμένα. Όλα τα ερωτήματα ρητορικά φυσικά έως και ρητορικότατα   . Γιατί ποτέ δεν κρατάμε τίποτα από τη ζωή μας όσο προχωράμε? Εμάς απαρνιόμαστε? Τα βιώματα μας , τις αποτυχίες μας? Τι είναι αυτό που μας φοβίζει και τρέχουμε να κρυφτούμε στο μετά μας?  Για που το βάλαμε φοβισμένοι? Αυτό γεννηθήκαμε για να μαστέ? Φοβισμένοι!

Δοκιμάσαμε ποτέ να νιώσουμε τα δέντρα? Ποτέ δεν έτρεξαν όσο κι αν φοβήθηκαν, ποτέ δεν απαρνήθηκαν τίποτα, κράτησαν ότι πολυτιμότερο κοντά τους από αρχή μέχρι τέλους και όσο κουτό κι αν ακούγεται ζουν πολύ πιο αυτάρκη και ευτυχισμένα από εμάς, όσο παιδικό και αν είναι να αποδίδεις ανθρώπινα αισθήματα σε φυτά!
Λες και τα αισθήματα είναι αποκλειστικότητα μονάχα του μεγαλύτερου ζώου- του ανθρώπου. Η γάτα, ο σκύλος και ο βάτραχος δεν δικαιούνται να χαρούν! Και όμως όχι, αν κάποιος χαίρετε και αγαπά αληθινά είναι η γάτα, ο σκύλος και ο βάτραχος. Η δική μας μάταιη ύπαρξη δεν μας επιτρέπει καν να θυμηθούμε πως είναι το να σαι άνθρωπος!



Σε όσους από σας μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν τις σκέψεις μου αυτές θα ήθελα να ευχηθώ το συντομότερο δυνατό όλοι ας ξαναγίνουμε άνθρωποι. Ας αγαπήσουμε ξανά.