Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ο κακός ο λύκος: Η μήτρα

ο κακός ο λύκος: Η μήτρα: Κολυμπήσαμε γρήγορα, πιο γρήγορα από τους άλλους. Πιο γρήγορα από τον πρώτο, ήμασταν ο πρώτος...ο γρηγορότερος. Φτάσαμε στο υγρό τοίχω...

Η μήτρα



Κολυμπήσαμε γρήγορα, πιο γρήγορα από τους άλλους. Πιο γρήγορα από τον πρώτο, ήμασταν ο πρώτος...ο γρηγορότερος. Φτάσαμε στο υγρό τοίχωμα του, συναντηθήκαμε και τότε γίναμε ένα. Εννέα ολόκληρους μήνες πριν γεννηθούμε.
Αυτό το λίγο απ΄τη μαμά, αυτό το λίγο απ΄τον μπαμπά, αυτό το λίγο που έγινε ένα, που έγινε πολύ, που μεγάλωσε και έγινε εμείς! Έγινε το εγώ!
Πλεύση και ζεστασιά για εννέα μήνες, ήχοι απόκοσμοι από κάπου έξω, κάπου μακριά. Γνώριμος μονάχα ο παλμός, ρυθμικός να σου θυμίζει πως δεν είσαι μόνος όσο μεγαλώνεις.

Τότε κάτι βίαιο σε έσπρωξε έξω από τον κόσμο σου, κάποιος σε τράβηξε από τη ζεστασιά της μήτρας. Αέρας γέμισε τα πνευμόνια σου για πρώτη φορά....και έκλαψες! Αυτός ήταν ο άλλος κόσμος! Έφτασες!

Φως, το φως το είδες; Και ο ήχος...από παντού, απροσδιόριστος. Πόσο πολύ  θέλεις να επιστρέψεις στη ζεστασιά της μήτρας που σε μεγάλωσε; της μήτρας σου, γιατί δικιά σου ήτανε για εννέα μήνες.

Σαν μεγαλώσεις μόνος κοιμάσαι. Μα κάθε τόσο σαν μόνος νοιώσεις στο κρεβάτι σου, τότε τυλίγεσαι, ενστικτωδώς γυρνάς στην μήτρα. Εμβρυϊκή στάση και εσύ να αιωρείσαι στο σάκο σου, στη ζεστασιά της μάνας. Πως αλλιώς να καταπιείς πως τα πάντα αλλάζουν! Το παράπονο σου ένα ήταν μα ποτέ δεν το ένοιωσες, δεν ήθελες να σε σπρώξουν έξω από τη μήτρα, εκείνος ήταν ο κόσμος σου και θα σου λείπει όσο και αν δεν το θυμάσαι καν!






 


Η γάτα, ο σκύλος και ο βάτραχος



Ακόμη ζω μετά από όσα είπαμε, όσα δεν είπαμε, όσα κάναμε και όσα δεν ήσουν εκεί να δεις να γίνονται. Πόσο γρήγορα αλλάζουν οι άνθρωποι, πόσο αργά ωριμάζουν οι καταστάσεις μέχρι να σου υποδείξουν τι πρέπει να γίνει, και μετά γίνεται. Γίνεται. Έγινε. Όλα περνούν γρήγορα στον αόριστο, αγαπημένος χρόνος, ποτέ σε παρατατικό, ο παρατατικός θα σήμαινε αργήσαμε, περιμέναμε  μέχρι το τέλος. Αλλά εμείς είμαστε ζώα, δεν μάθαμε να περιμένουμε, να αγαπάμε, να δεχόμαστε.

Και μη σκεπάζεται την Αλήθεια με την ψευτιά, ούτε να αποκρύπτετε την Αλήθεια ενώ τη γνωρίζετε. Πόσο δίκαιο είχε ο αλλόθρησκος Αλλάχ στο κοράνιο του, πόσο άνθρωποι είμαστε όλοι τελικά! μακάρι!

Μια φίλη μου είπε πως αυτό θα κρατήσει μέχρι την πρωτοχρονιά, θέτοντας λεει New Years resolutions (στόχους για το νέο έτος ελληνιστή) τα πράγματα θα αλλάξουν. Και απαντώ κάλυψα όλα τα ¨ New Years resolutions ¨ μου τουλάχιστον μέχρι το 2015, τι έμεινε να αλλάξω, να αποβάλω, να επιδιώξω από εμένα. Όλα τα ερωτήματα ρητορικά φυσικά έως και ρητορικότατα   . Γιατί ποτέ δεν κρατάμε τίποτα από τη ζωή μας όσο προχωράμε? Εμάς απαρνιόμαστε? Τα βιώματα μας , τις αποτυχίες μας? Τι είναι αυτό που μας φοβίζει και τρέχουμε να κρυφτούμε στο μετά μας?  Για που το βάλαμε φοβισμένοι? Αυτό γεννηθήκαμε για να μαστέ? Φοβισμένοι!

Δοκιμάσαμε ποτέ να νιώσουμε τα δέντρα? Ποτέ δεν έτρεξαν όσο κι αν φοβήθηκαν, ποτέ δεν απαρνήθηκαν τίποτα, κράτησαν ότι πολυτιμότερο κοντά τους από αρχή μέχρι τέλους και όσο κουτό κι αν ακούγεται ζουν πολύ πιο αυτάρκη και ευτυχισμένα από εμάς, όσο παιδικό και αν είναι να αποδίδεις ανθρώπινα αισθήματα σε φυτά!
Λες και τα αισθήματα είναι αποκλειστικότητα μονάχα του μεγαλύτερου ζώου- του ανθρώπου. Η γάτα, ο σκύλος και ο βάτραχος δεν δικαιούνται να χαρούν! Και όμως όχι, αν κάποιος χαίρετε και αγαπά αληθινά είναι η γάτα, ο σκύλος και ο βάτραχος. Η δική μας μάταιη ύπαρξη δεν μας επιτρέπει καν να θυμηθούμε πως είναι το να σαι άνθρωπος!



Σε όσους από σας μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν τις σκέψεις μου αυτές θα ήθελα να ευχηθώ το συντομότερο δυνατό όλοι ας ξαναγίνουμε άνθρωποι. Ας αγαπήσουμε ξανά.