Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Την Πουτάνα σου την κουβαλάς πάντοτε μαζί σου !

Η μεγαλύτερη ερωμένη του κάθε "ωραίου έλληνα" υπήρξε η εθνικοφροσύνη. Μοίρασε πλουσιοπάροχα τα εθνικά της κάλλη σε φιλοβασιλικούς, σε δεξιούς, σε χουντικούς και χριστιανο-ορθόδοξους. Αλλά τα δώρα της, η δόξα και η πολιτική ισχύ αποτελούσαν κουτί της Πανδώρας που σε πολλές περιπτώσεις περιέκλειε ή και τερμάτιζε το δικαίωμα ζωής και θανάτου πολλών αριστερών. Σκοπός της ήταν να διορθώσει τους "αδιόρθωτους" αυτούς αριστερούς, σκοπό που πρέπει να παραδεχτούμε πως υπηρέτησε με συνέπεια και επιμέλεια - μέχρι θανάτου μερικές φορές.

Σκοπός της ερωμένης αυτής ήταν να χαρίζει ηδονές! Παράλληλα όμως εργαζόταν για να διορθώσει το έθνος, την τάξη, την πειθαρχία και προπαντός το περιεχόμενο των κεφαλιών (κάτω και πάνω). Για να επιτύχει το έργο της επιστράτεψε αρκετούς "πατριώτες", εκπαιδεύοντας τους και δίνοντας τους αρκετά επαγγελματικά δικαιώματα και ελευθερίες - να φυλακίσουν, να βασανίσουν, να βιάσουν ή και να σκοτώσουν ακόμη αυτούς τους "αδιόρθωτους" αριστερούς. Επένδυσε σε όπλα, στρατόπεδα και ξερονήσια. Όπου η διόρθωση ήταν αδύνατη τότε έπρεπε να γίνει ριζική, μαζική και ενδελεχής εκκαθάριση των "αδιόρθωτων" αυτών στοιχείων.

Η κυρία αυτή γνώρισε πολλούς επίδοξους εραστές κατά την διάρκεια της λαμπρής επταετίας. Όταν όμως το πάρτι τέλειωσε και αφότου κάθε ανώμαλος στρατιωτικός εκτόνωσε πάνω της τα κτηνώδη ένστικτα του, τότε βρήκε την ευκαιρία και ο κάθε ακροδεξιός για να την δαμάσει. Έτσι η κυρία αυτή κέρδισε μια μακρά λίστα επιδέξιων και επίδοξων εραστών και στη μικρή μας Κύπρο, όπως ο Γρίβας, ο Σαμψών, ο Πολύκαρπος και άλλοι καταλήγοντας στους νεότερους συνεχιστές του έργου, που προσπαθούν να διασώσουν μια τέχνη που γέννησε και γαλούχησε γενιές και γενιές πολιτικών της Δεξιάς.

Και τότε...στις άγριες εποχές που διανύουμε έκανε την εμφάνιση του ο μεγάλος Νίκος. Ο οποίος πήρε την ατιμασμένη "εθνικοφροσύνη" από το χέρι και την έντυσε ξανά με την ένδοξη γαλανόλευκη. Σαν πιστός καβαλιέρος την σέρνει από εθνικά σε εθνικιστικά μνημόσυνα κάθε Κυριακή, όπου όλοι οι επίδοξοι εραστές της έχουν πλέον μετονομαστεί σε ήρωες. Αμφιλεγόμενες και συχνά σκοτεινές προσωπικότητες που το μεμονωμένο έγκλημα δεν τους ήταν αρκετό, είχαν ανάγκη από επανάληψη. Έτσι η μεγάλυ παράταξη θα πορευτεί χέρι-χέρι με την ατιμασμένη ερωμένη στο ένδοξο 2013.

                                       "Την πουτάνα σου την κουβαλάς πάντοτε μαζί σου"

Υ.Γ. Κάποτε οι "εθνικόφρονες" αυτοί αποκάλεσαν την δικιά μας πατρίδα "πουτάνα της Μεσογείου", αλλά όπως φαίνεται η ιστορία δεν ξεχνά, και μάλλον την πουτάνα σου την κουβαλάς πάντοτε μαζί σου, άδικο δεν είναι λοιπόν να την δανείσεις πάρα κάτω.

                                      

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Η Εποχή της Κρίσης

Έχουμε πλέον εισέλθει επίσημα στην «Εποχή της Κρίσης». Τα σημάδια της δεν σε αφήνουν να την αγνοήσεις άλλο - Το κόμμα της εξουσίας καταποντίζεται, η αντιπολίτευση κατηγορείται για εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων, το κράτος υπάρχει για τις τράπεζες, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς χάνεται, η ανεργία εκτοξεύεται. Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη αλλά το αν αυτή θα γίνει με ένα βήμα μπροστά ή με ένα βήμα πίσω εξαρτάται από τη στάση του καθενός από εμάς. Κανείς δεν είναι τόσο αδύναμος για να μην έχει επίπτωση η τελική στάση που θα πάρει.

Συμφωνώ με αυτούς που εκτιμούν ότι η Ευρώπη έχει πάρει μια πορεία εκτροπής από τις δημοκρατικές καταστατικές της αρχές και επιστρέφει σε προπολεμικές ατμόσφαιρες επιθετικότητας. Οι εποχές που ζούμε θυμίζουν τα γεγονότα που προηγήθηκαν των δύο παγκοσμίων πολέμων, του οικονομικού κραχ του 1929, και την άνοδο του φασισμού και του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη.

Η σημερινή πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν διαφέρει και πολύ από τα ταραγμένα χρόνια του περασμένου αιώνα που μας οδήγησαν εδώ. Η έλλειψη εμπιστοσύνης που χαρακτήριζε τον κάθε πρωτόγονο για την γειτονική του φυλή, αυτή η δυσπιστία που νομίζαμε πως είχαμε ξεπεράσει χάρη σε ψηφίσματα, σε αμνηστίες και στους διεθνείς οργανισμούς μας που αγκαλιάζουν ολόκληρη την υδρόγειο, ξαναγυρίζει μαζί με την κρίση. Που και αυτή με τη σειρά της εξελίσσεται ραγδαία σε πόλεμο.

Τα σημάδια των καιρών μας προειδοποιούν! Οι εποχές που ζούμε ευνοούν και προωθούν την άνθιση του ολοκληρωτισμού. Ο ολοκληρωτισμός έχει πολλές μορφές, υπάρχει ο κρατικός ολοκληρωτισμός, του κεφαλαίου, της θρησκείας, ενός πολιτιστικού ρεύματος, της κοινωνικής άποψης. Η κοινωνική καταστροφή αυξάνει το αγελαίο ένστικτο. Η έλλειψη προσανατολισμού αντισταθμίζεται με το αρχέτυπο ένστικτο επιβίωσης. Κάθε λαός που βρίσκει τον εαυτό του σε συνθήκες απόγνωσης, πανικού και φόβου, έλκετε από σύμβολα της τάξης και από «εθνοσωτήρες», από ολοκληρωτικά μοντέλα  που θα επιλύσουν τα προβλήματα του ελευθερώνοντας τον από τις ευθύνες του. Σε τέτοιες συνθήκες διάχυτου φόβου το άτομο εξαφανίζεται ολοκληρωτικά.


Νέα ρεύματα ιδεών εμφανίζονται διαρκώς στην ιστορία. Η ανθρώπινη όμως αισιοδοξία και βιασύνη έχει την τάση να μετατρέπει τις ιδέες αυτές σε «σωτήριο» σχέδιο, που με τη σειρά του απέχει πολύ από την αρχική ιδέα από την οποία εμπνεύστηκε. Αποτέλεσμα της ανθρώπινης παρέμβασης είναι ότι το μεγάλο αυτό σχέδιο αποτυγχάνει -  και μοναδική αιτία για αυτό είναι ότι ο άνθρωπος είναι μια αποτυχία! Γι’ αυτό το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι η κοινή λογική για να αρχίσουμε να διορθώνουμε τον εαυτό μας. Συμπερασματικά θα ήταν επιθυμητό πλέον να κατανοήσουμε ότι  δεν μπορούμε πια να βασιζόμαστε σε ξενόφερτες πολιτικές αυθεντίες και σε μικροκομματικά συμφέροντα. Θα έπρεπε να μας έχει γίνει αντιληπτό ως τώρα πως το πνεύμα ενός έθνους μπορεί να αναθεωρηθεί μόνο με αλλαγή στη στάση των ατόμων που το αποτελούν.


Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Ρόζα σημαίνει Γυναίκα.


Μπορεί να έχει πάρει πολλά χρόνια στις γυναίκες για να κερδίσουν τα δικαιώματα που έχουν σήμερα αλλά τους άνηκαν από την αρχή της ιστορίας. Οι άντρες ένοιωθαν απειλημένοι από οποιαδήποτε γυναίκα ήθελε να προχωρήσει μπροστά, και αφού οι άντρες  έλεγχαν το πολιτικό σύστημα, ήξεραν πως για να ελέγξουν τις γυναίκες θα έπρεπε να τους στερούν το δικαίωμα ψήφου. Αν και πήρε στις γυναίκες αρκετές χιλιετίες για να ελευθερωθούν, χρειάστηκαν μόνο λίγα χρόνια για να φτάσουν και ίσως να ξεπεράσουν τους άντρες.

Το πιο ανακυκλωμένο ψέμα που γράφτηκε ποτέ είναι πως πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα κρύβεται μια εξίσου μεγάλη γυναίκα! Η αλήθεια είναι πως οι αλλαγές που έφεραν όλοι οι μεγάλοι άνδρες στην ιστορία ήταν ιδέες γυναικών, άρα κάθε μεγάλος άνδρας ήταν απλά μια ακόμη μεγαλύτερη γυναίκα. Και σε αυτές τις μεγάλες γυναίκες θα ήθελα να αναφερθώ σήμερα, γυναίκες που άλλαξαν την ιστορία με το όραμα, το θέλω και το ταλέντο τους, γυναίκες που υπήρξαν πολύ μεγάλοι άνδρες!

Ο ακτιβισμός ακούει στο όνομα Ρόζα Παρκς, η πρώτη αφροαμερικανή που αντιστάθηκε στο φυλετικό διαχωρισμό. Η Ρόζα είχε αρνηθεί να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σ’ έναν λευκό άντρα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί. Αυτή η πρωτοφανής κίνηση για την εποχή, έμελλε να σημαδέψει τον αγώνα των μαύρων για ίσα δικαιώματα στις ΗΠΑ.


O σοσιαλισμός ακούει στο όνομα Ρόζα Λούξεμπουργκ, γνωστή και σαν η κόκκινη Ρόζα. Υπήρξε κριτικός της ¨δικτατορίας του προλεταριάτου¨ του Λένιν και το καλύτερο μυαλό μετά τον Μαρξ, παραμένει ίσως το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς  στην ιστορία του σοσιαλισμού. Τον Ιανουάριο του 1919 δολοφονείται άγρια από παρακρατικούς, σφυροκοπήθηκε μέχρι θανάτου και ρίχτηκε σε ένα κοντινό ποτάμι - αυτή ήταν η μοίρα των μεγάλων γυαικών της ιστορίας, όταν η παρουσία τους φόβιζε τα δειλά και άνανδρα αρσενικά. 


Το ελληνικό ρεμπέτικο ακούει στο όνομα Ρόζα Εσκενάζυ. Μια γυναίκα με απροσδιόριστη ηλικία και με 60χρονη καριέρα. Υπήρξε μια άψογη ερμηνεύτρια, με ύφος, τεχνική και πάθος, και αποτέλεσε σημείο αναφοράς και πρότυπο όλων των μετέπειτα τραγουδιστριών. Μετά τον μεγάλο πόλεμο, έκανε περιοδείες στις Η.Π.Α , το 1952 όταν ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη καταγράφηκε ως «άπατρις» στον κατάλογο του πλοίου. Συμβολικό, γιατί τελικά η Ρόζα Εσκενάζυ δεν ανήκε πουθενά, πατρίδα της ήταν όλη η Μεσόγειος.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Life doesn't imitate art, it imitates bad television!

** Woody Allen

Η ψυχαγωγία διαφέρει από εποχή σε εποχή. Καθορίζεται από τα θέλω, τα πρέπει και τις ανάγκες της μάζας στην κάθε δεδομένη στιγμή. Μετά από κάθε πόλεμο άνθιζε η αγάπη, κυριολεκτικά και μεταφορικά - Μουσικά και κινηματογραφικά. Οι επιζήσαντες κάθε καταστροφικού πολέμου είχαν την ανάγκη να αγαπηθούν, να νοιώσουν πως ζουν ξανά, και φυσικά να αναπαραχθούν. Δεν είναι τυχαίο πως οι γεννήσεις πάντα αυξάνονται μετά από ένα καταστροφικό γεγονός.

Σε περιόδους απολυταρχικών καθεστώτων, σε περίεργες 7-ετίες και σε παροξυσμούς εθνικισμού άκμαζαν τα εθνικά έργα. Γυρίστηκαν ισάριθμες ταινίες με όλες τις μάχες που απαριθμεί η ελληνική ιστορία κατά την διάρκεια της επταετίας. Τα εθνικά άσματα και τα εμβατήρια ακούγονται επί εικοσιτετραώρου βάσεως και το υγιές πατριωτικό αίσθημα αναπτύσσετε.

Και φτάνουμε σε εποχές όπως η σημερινή, όπου η τηλεοπτική πλέον ψυχαγωγία, παρουσιάζει με λεπτομέρεια την στασιμότητα και την ασθένεια. Είναι λυπηρό, είναι άρρωστο…. είναι επικερδές. Άνθρωποι απελπισμένοι δίνουν τα πάντα για τα «15 λεπτά φήμης» που τους αναλογούν κερδίζοντας παράλληλα λίγα ευρώ. Είναι νορμάλ άνθρωποι που απλά αποφάσισαν να κάνουν την πλάκα τους ή το νορμάλ πλέον δεν έχει μέτρο να το καθορίσει.

Ο καθένας θα έχει το δικό του λόγο για να αφήσει τον Ψινάκη να τον ντύσει σαν  «Lady Gaga» και τον Γαβαλά να τον αποτριχώσει. Το να λάβει μέρος σε μια εκπομπή όπου στόχος είναι να κάνει ρεζίλι το φίλο του πετώντας πιάτα, τσιρίζοντας και υστεριάζοντας ή το να ψάχνει τα αυγά της ¨κάθε κότα¨ και να μυρίζει τις μασχάλες του καθενός και πάλι τσιρίζοντας και υστεριάζοντας και πάλι δεν είναι νορμάλ.

Ευθύνη όμως δεν έχει μόνο αυτός που επέτρεψε και συναίνεσε να του συμβούν όλα αυτά αλλά και αυτός που τα παρουσιάζει. Αλλά μεγαλύτερη ευθύνη έχει το κανάλι εκείνο που πιστεύει πως η ψυχαγωγία, και ιδιαίτερα στις ευαίσθητες εποχές που ζούμε, θα έπρεπε να ήταν έτσι. Φτηνή, αναξιοπρεπής και γελοία αλλά μήπως έτσι αντιλαμβάνονται την ζωή? Γιατί όπως είπε και ο Γούντι Άλεν, η ζωή δεν μιμείται την τέχνη, μιμείται την κακή τηλεόραση!